Postcommotioneel Syndroom
Na drie maanden kreeg ik een nieuwe diagnose: Postcommotioneel Syndroom (PCS). Naar buiten kon ik nog steeds niet. Alles was te veel, de wereld ging te snel en dat vroeg om veel aanpassingen. Nog steeds luidde het advies: “Er is niets aan te doen, neem rust en wacht af”. 

Enkel rust nemen was alleen niet voldoende. Ik zag nauwelijks verbetering. Ik raakte mijn baan kwijt, had vrijwel geen sociaal leven meer en het verlangen naar mijn oude leven werd steeds sterker. Steeds weer kwam ik erachter hoe weinig er bekend is over deze klachten en hoe weinig ondersteuning er wordt geboden. Ik ging op zoek naar een arts die mij kon vertellen dat ik beter zou worden en wat ik daar voor moest doen. Helaas werd die deur keer op keer dichtgegooid. 

Niemand kon mij vertellen of ik zou herstellen en hoe. Langzaamaan werd ik door specialisten voorbereid op het leren leven met de beperkingen. Dit kon en wilde ik niet accepteren, dus bleef ik zoeken naar de juiste puzzelstukjes.

Ik begreep niets meer van mijn lijf
Ik bleef werken aan mijn herstel en het ging langzaam beter, maar mijn belastbaarheid bleef laag. Een bezoekje aan de supermarkt kon, maar wel alleen met een vooraf nauwkeurig uitgestippelde route langs de schappen. Qua inspanning was dit het hoogtepunt van mijn dag, dus de rest van de dag werd daar op afgestemd. Vooraf opladen en achteraf bijkomen. Een wandeling? Maximaal 20 minuten. Een boek lezen? Een kwartiertje. 

Ik was snel overprikkeld, had veel visuele klachten en last van licht en geluid. Mijn lijf was moe, mijn hartslag hoog en ik had dagelijks last van hartkloppingen en hoofdpijn. Ik voelde mij opgejaagd en was snel emotioneel. Ik begreep niets meer van mijn lijf.

Kantelpunt
Drie jaar lang ging ik langzaam vooruit, maar ik bleef veel klachten houden en probeerde hier controle op uit te oefenen. Herstel en gezondheid waren inmiddels een obsessie geworden. Mijn dag stond volledig in het teken van herstel, het opdoen van nieuwe informatie hierover en het voorkomen en verminderen van klachten. 

Ik had zoveel geleerd, maar het leverde mij maar niet het gewenste resultaat op. Zo wist ik hoe belangrijk het was om te ontspannen dus ik mediteerde en rustte er op los. Ik was alleen meestal niet in staat om op die momenten écht te ontspannen en op te laden. Mijn gedachten bleven malen, de stresshormonen gierden door mijn lijf en het rusten ging vanuit een verkramping: Ik moet nu rusten zodat ik straks naar die afspraak kan.

Onbedoeld en onbewust was ik terecht gekomen in een vicieuze cirkel. Een verkramping waarbij ik de symptomen aan het bestrijden was en de kern nog niet gevonden had. Ik had door dat ik mezelf over m’n toeren bleef jagen, maar wist niet hoe ik dit kon doorbreken. Ik voelde mij steeds meer een patiënt en dat wilde ik niet meer. Na het zoveelste dieptepunt ontstond er ruimte voor een nieuwe benadering van mijn klachten.

Nieuwe visie
Na jaren op zoek te zijn geweest naar herstel, kwam ik uit bij een andere visie. De kern van deze visie is dat de aanhoudende klachten veroorzaakt worden door een verstoring in het brein en niet door schade in het lichaam. Door dit te begrijpen en door te krijgen dat dit ook op mij van toepassing is, kon in gaan onderzoeken wat die verstoring veroorzaakte. Zo kon ik eindelijk aan de slag met de kern van mijn klachten.

Dit gedachtegoed is gebaseerd op recente inzichten uit (neuro)wetenschappelijk onderzoek, veelal uit Amerika, kennis en ervaring van artsen en (zorg)professionals en op talloze succesverhalen van ex-patiënten. Dat er geen structurele schade is die de klachten verklaart, betekent niet dat de klachten niet echt zijn of dat je ze inbeeldt. Alle pijn wordt gecreëerd in het brein. Als daar iets ontregeld is en het brein voortdurend gevaarsignalen ontvangt, ontstaan er echte (pijn)klachten.

Wil je meer weten over dit gedachtegoed, herstelverhalen lezen of ben je op zoek naar kennisbronnen? Neem dan een kijkje op de websites van Stichting Emovere: 

– https://www.stichtingemovere.nl/ 

– https://www.depijnvoorbij.nl/

Hersteld!
Inmiddels ben ik volledig hersteld en heeft alles wat ik geleerd heb en mij zo heeft geholpen een plekje gevonden binnen de trajecten van Het Breinplein. Als Mind-Body therapeut en Stressortherapeut in opleiding heb ik al veel mensen mogen begeleiden bij hun herstel en mijn methode levert hele mooie resultaten op. 

Je mag er écht op gaan vertrouwen dat jouw lichaam niet stuk is. Ook jij kunt je weer vrij voelen en vertrouwen hebben in jouw lichaam en toekomst. Er is echt licht aan het einde van de tunnel, maar vaak is hier een andere aanpak voor nodig.

Ik help jou hier graag bij.